vah bize vah geride kalan olmak ne zor şeymiş... birini beklemek veya son giden olmak ölümden betermiş... herkes birilerini bekler, avrupadaki yakınlarınızı,masterdan gelicek kızınızı,uzak doğuya keşfe giden torununuzu,askerden gelicek oğlunuzu,balayından dönücek çocuklarınızı,ve en zoru giden sevgiliyi beklemek... duvarlar üstüne üstüne gelir insanın. sanki her iyi laf kötü gelir kulağınıza, kaşlarınız çatılır,auranızı hüzün kaplar,boğulur insan etrafı milyonlarla dolu olsada.... beklemek veya son giden olmak öldürür insanı o anda.. ama birde işin umut kısmı vardır, her köşe birbirinden güzeldir işte o an çünkü içten içe hissedilendir evetler,çok güzel olucaklar,sevinçler.... sonuç hep umuttur. unutmanın sağ elidir umut, her karanlıkta vardır umut.. hatta yaşamamızın en büyük sebebidir umut... güçsüzü güçlü kılandır umut, fakiri zengin yapan,çirkini güzel yapandır. ve bekleyeni oyalayan oyalarkende mutlu kılandır umut. şimdi bende umut doluyum, karanlıkta olduğumdan değil ancak bekletenim olduğundan, ve umut endorpine le doludur, ışık saçar,yüzü gülümsetir,uykusuzluğa iyi gelir :) beklemek ve yapayalnız kalmak ne kadar zorsa, umutla beklemek ve umudunuzu perçinlemek o kadar kolay ve b okadarda güzeldir. çünkü kimse kötü umut beslemez, herkesin umutları eşsizdir güzeldir, umutlarımızla yol alıyoruz, ilerliyoruz. ve şimdi bende o umut denizindeyim, en güzel umudumsun y.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder